Ο Χρήστος Α. Πλειώτας για το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Κομνηνού

ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΓΝΩΜΗ: «ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΤΥΠΗΣΕ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ» (ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΜΝΗΝΟΥ – ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ – ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΠΑΡΤΗΣ)
******
1/ Την 15 – 06 – 2016 στο πνευματικό κέντρο του Δήμου μας, ο Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης Παναγιώτης Κομνηνός σε μία όμορφη και λιτή εκδήλωση, παρουσίασε το πρώτο του βιβλίο με τον τίτλο: «μικρός αμητός».
2/ Δίνοντας το στίγμα της ψυχής του για το πόνημά του εκείνο είπε με συγκίνηση ότι ο «μικρός αμητός» συμβολίζει την καταγωγή του από μία αγροτική οικογένεια, επισημαίνοντας ταυτόχρονα ότι «ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι μία άσκηση με αρχές και κανόνες που άμεσα ή έμμεσα συνδέονται με τον άνθρωπο». Κατέληξε λέγοντας ότι: «ο διαχρονικός πολιτικός άνθρωπος είναι αναγκαίος σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Πρέπει να παρεμβαίνει στα κοινά και να νοιάζεται για το κοινό καλό. Η μόνη σίγουρη γνώση είναι η ικανότητα σκέψης».
3/Παρενθετολογώντας επεξηγώ ότι η λέξη «αμητός» ακριβολογικά παραπέμπει στο προϊόν του θερισμού, στην συγκομιδή. Συνώνυμες λέξεις είναι «η σοδειά», «η εσοδεία», «το σόδιασμα», ενώ μεταφορικά η λέξη χρησιμοποιείται για να εκφράσει την αποκόμιση υλικών ή πνευματικών αγαθών γνώσεων, ή σοφίας.
4/ Ο μικρός λοιπόν «αμητός» του 2016 ήταν ακριβώς αυτό για τον συγγραφέα του: Μία «σοδειά» γνώσεων και σοφίας που δίδονταν ευσύνοπτα στον αναγνώστη, μέσα από την παράθεση επιλεγμένων κειμένων ενός μαχόμενου Δικηγόρου που ως σκεπτόμενος συνάμα άνθρωπος, με βαθιά χαραγμένη μέσα του την έννοια του πολιτικού όντος, παίρνει θέση σε ζητήματα της εποχής του, προκαλώντας ερωτήματα αλλά και ερωτηματικά και κυρίως εγείροντας το κοινό αίσθημα.
5/ Σήμερα είχα την χαρά να ολοκληρώσω την ανάγνωση του δεύτερου βιβλίου του εξαιρετικού και σεβαστού συναδέλφου με τίτλο: «Το ρολόι της εκκλησίας χτύπησε μεσάνυχτα». Η ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα προς εμέ με λέξεις που ιδιαίτερα με τιμούν, θα κοσμεί πάντα φυσικά μαζί με τον βιβλίο την προσωπική μου βιβλιοθήκη. Το παρόν σχόλιό μου όμως σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως ανταποδοτική φιλοφρόνηση. Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν είμαι εύκολος σε επαινετικά λόγια και καλές κριτικές, αν πραγματικά δεν τα πιστεύω.
6/ Στο πέρασμα της ζωής μας συναντούμε ανθρώπους διαφόρων χαρακτήρων. Άλλους τους προσπερνούμε «ανέγγιχτα», άλλους τους «αποστηθίζουμε», άλλους τους «σιχτιρίζουμε» και ελαχίστους τους «εξιδανικεύουμε».
7/ Συνήθως αυτό μας συμβαίνει όταν «το ρολόι της εκκλησίας χτυπήσει μεσάνυχτα..» όταν η ώρα πάει δώδεκα… τότε που αναλογιζόμαστε πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος… στο γέρμα της ημέρας που έφυγε και στην ανατολή της νέας μέρας που προσδοκούμε να είναι καλύτερη. Τότε «κάνουμε ταμείο». Τότε νοιώθουμε την θετική συμβολή κάποιων ανθρώπων στην ζωή μας. Τότε σιγουρευόμαστε για το ρηθέν ότι: «όταν ο άνθρωπος ως το μόνο σωζόμενο υποείδος του «homo sapiens» έλκεται, ζει και υπάρχει ως έμφρων ή σοφός, υπάρχει ελπίδα για τις κοινωνίες που δημιουργεί».
8/ Με το βιβλίο του «Το ρολόι της εκκλησίας χτύπησε δώδεκα» ο Παναγιώτης Κομνηνός νοηματοδοτεί: Δίνει ουσία στον πραγματικό άνθρωπο που δεν ξεχωρίζει λόγο της δίποδης ορθίας στάσης του η οποία απελευθερώνει τα χέρια του καθιστώντας τον το μόνο είδος που είναι ικανό να κάνει εκτεταμένη χρήση εργαλείων συγκριτικά με άλλα ζώα, αλλά ξεχωρίζει για τον ιδιαίτερα αναπτυγμένο εγκέφαλό του ο οποίος του προσδίδει ανεπτυγμένη διανοητική ικανότητα που του επιτρέπει να δημιουργεί πολυσύνθετες κοινωνικές κατασκευές, από οικογένειες έως και έθνη.
9/ Ο συγγραφέας μεταφέροντάς μας στις ματωμένες μέρες της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου προβάλει συνάμα στο βιβλίο του και το «alter ego» του πραγματικού ανθρώπου δηλαδή τον άνθρωπο που δεν κάνει με τα απελευθερωμένα χέρια του χρήση μόνο εργαλείων, αλλά και φονικών όπλων, με τα οποία κυρίως σε χαλεπούς καιρούς είτε από δειλία, είτε από ταπεινά κίνητρα αφανίζει οικογένειες και καταστρέφει κοινωνίες και έθνη.
10/ Ο «μπάρμπα Λιάς» του συγγραφέα είναι ο διαχρονικός πραγματικός άνθρωπος. Με μυαλό, ψυχή και φρόνημα γεννημένος να υπηρετήσει το φωτεινό καλό, βίωσε την τραγικότητα της απώλειας του παιδιού του, είδε να καταστρέφεται το βιος του, ένοιωσε να περνά δίπλα του η απειλή της ζωής του αλλά και των προσφιλών του προσώπων, επιβίωσε όμως ως πραγματικός άνθρωπος τα 58 χρόνια της ζωής του και είχε την ευλογία να αφήσει την τελευταία του πνοή ανάμεσα στις αγκαλιές των μελών της οικογενείας του και το κυριότερο από πρόθεση άφησε τις πολύτιμες διδαχές του ως παρακαταθήκες στον γιο του τον Αλέξη. Ένας «Αλέξης» θεωρώ είναι και ο συγγραφέας και τόσοι άλλοι αναγνώστες του βιβλίου.
11/ Διαβάζοντας το βιβλίο με τις μόλις «117» σελίδες του, το φαντάζομαι ως κινηματογραφική ταινία. Είμαι βέβαιος ότι δεν αποτελεί μία φανταστική ιστορία. Ο συγγραφέας γράφει βιωματικά. Το περιβάλλον, τα πρόσωπα του βιβλίου του έχουν αληθινό πεδίο αναφοράς στα πέτρινα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου, στα χωριά του Ταϋγέτου, στα φτωχικά σπίτια των πλουσίων σε συναισθήματα ανθρώπων της εποχής…
12/ Έχω την αίσθηση ότι ο «μικρός αμητός» του 2016 μεγαλώνει και ευελπιστώ ότι ο ενάρετος και στοχαστικός συγγραφέας «του ρολογιού της εκκλησίας», τώρα που ολοκληρώνει μία καθ’ όλα επιτυχημένη δικηγορική πορεία και διαδρομή, τώρα που «το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα», θα συνεχίσει να γράφει βιβλία σαν και αυτό, βιβλία που αποτελούν όπως ο ίδιος εύστοχα γράφει στον επίλογό του, «μία συμβατή αλληγορία στο πέρασμα του χρόνου. Στο παλιό που φεύγει και στο αύριο που προσδοκάται καλύτερο».
Πρόεδρε, καλέ συνάδελφε καλοτάξιδο.
Χρήστος Α. Πλειώτας
Δικηγόρος

Το ρολόι της εκκλησίας χτύπησε μεσάνυχτα, Παναγιώτης Κομνηνός, εκδ. 24γραμματα

σε όλα τα βιβλιοπωλεία και
online https://24grammata.com/product/0087/
Μπορείτε, ακόμα, να τα παραγγείλετε και τηλεφωνικά 210 612 70 74,
αντικαταβολή, κούριερ, παράδοση την επόμενη εργάσιμη
ΔΩΡΕΑΝ ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ.
Για την ΑΤΤΙΚΗ (πλην απομακρυσμένων περιοχών αποστέλλεται αυθημερόν με δικό μας διανομέα ΔΩΡΕΑΝ ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

«Το ρολόι της εκκλησίας χτύπησε μεσάνυχτα».
Μια συμβατή αλληγορία στα περάσματα του χρόνου. Στο παλιό που φεύγει και στο νέο που έρχεται. Στο παλιό που γίνεται ιστορία και συλλογική συνείδηση. Που δεν χάνεται αλλά υπάρχει ως σύνθετη και χρήσιμη ανθρώπινη γνώση. Και στο νέο που έρχεται, ως καλό «αναμενόμενο».
Που εμπνέει πίστη και δημιουργεί προσδοκία για ειρήνη, συμπόρευση και δημιουργία, με σκοπό ένα καλύτερο ανθρώπινο μέλλον, σε έναν πλανήτη ίσως και μοναδικό στο κοντινό μας σύμπαν, που φαντάζει γαλάζιος, φωτεινός και γεμάτος από αμέτρητα είδη ζωής, που υπάρχουν από εκατομμύρια χρόνια πριν.

Παναγιώτης Κομνηνός του Ηλία και της Ελένης, γεννήθηκε στο Ξηροκάμπι της Σπάρτης, όπου και κατοικεί. Είναι δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Σπάρτης. Με τη σύζυγό του Ευγενία, τ. δικηγόρο στο ίδιο Πρωτοδικείο, απέκτησαν δύο γιους, τον Ηλία που είναι δικηγόρος Αθηνών και τον Δημήτρη που είναι μηχανολόγος-μηχανικός στη Σπάρτη.
΄Εχει ασχοληθεί ενεργά στο χώρο της τοπικής πολιτικής ως εκλεγμένο μέλος Δημοτικών Συμβουλίων και Πρόεδρος Πολιτικών Νομαρχιακών Συμβουλίων. Έχει διατελέσει πρόεδρος του Γενικού Νοσοκομείου Σπάρτης για μια 6ετία, εξακολουθεί να είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης από το 2014, έχει διατελέσει μέλος του Συνδέσμου Λακεδαιμονίων, είναι μέλος των Δ.Σ. των μη κερδοσκοπικών εταιρειών «ΕΡΑΣΙΝΟΣ», «Φίλων Ψηφιδωτών Σπάρτης» και «Σπαρτιατική Πολιτεία».
Τακτικά δημοσιεύει άρθρα τοπικού και μη ενδιαφέροντος στον τοπικό γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο.΄Εχει κάνει ανακοινώσεις σε συνέδρια της «Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών». Το παρόν βιβλίο έρχεται μετά την έκδοση του πρώτου που εκδόθηκε το 2014 με
τίτλο «ΜΙΚΡΟΣ ΑΜΗΤΟΣ»