Π.ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΣ: "Αυτόν το ΣΥΡΙΖΑ θέλει ο Μητσοτάκης. Μοιραίο και άβουλο να ξύνει τις πληγές του"

Αυτόν το ΣΥΡΙΖΑ θέλει ο Μητσοτάκης.

Μοιραίο και άβουλο να ξύνει τις πληγές του


Με μεγάλη στεναχώρια αλλά και αγωνία για αυτά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, για τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ καταθέτω τις απόψεις μου. Ταυτόχρονα παίρνω ενεργά μέρος σε πρωτοβουλίες και συζητήσεις μελών και στελεχών για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο, πιστεύω ότι αυτό το κόμμα έχει την ωριμότητα να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής και τις απαιτήσεις της κοινωνίας, αλλιώς θα το καταπιεί η ιστορία.

Την γνώμη μου θα την πω ευθέως δημόσια και χωρίς αστερίσκους.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λοίπον είναι κόμμα μελών την λύση θα την δώσουν τα μέλη του που πρέπει να ενεργοποιηθούν άμεσα και δυναμικά, να πάψουν την λογική της ανάθεσης σε αυτόκλητους σωτήρες που το μόνο που θέλουν είναι να βάλουν την μούρη τους στο κάδρο τις εξουσίας.

Αν ρωτήσεις κάποιος πολίτες που συναντά στο δρόμο ποιος είναι ο χειρότερος πρωθυπουργός, με διάφορα την πρωτιά την πιάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συναγωνίζεται ακόμα και αυτούς της δεκαετίας του '50 και '60. Ταυτόχρονα αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να βρίσκεται ακόμα στην κυβέρνηση. Υπάρχει άραγε εξήγηση; Υπάρχει απάντηση; Βεβαίως και υπάρχει.

Πρώτο και κύριο, οι αντίπαλοί του έχουν επιλέξει να παίζουν σε άλλο γήπεδο, με κανόνες που δεν αφορούν την τρέχουσα πολιτική.

Δεύτερο και τρομερό, ένας λαός που σιγά σιγά μετατράπηκε σε άμορφη μάζα, εύπλαστη ύλη στα χέρια των μίντια και της κοινωνικής δικτύωση, αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει δίπλα του, που αποφασίζει την τελευταία στιγμή αν θα συμμετέχει στις εκλογές και το τι θα ψηφίσει, αφού στη συνείδηση του έχουν χαράξει το «όλοι ίδιο είναι»

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά από τέσσερα χρόνια δυσκολεύεται πλέον να χρησιμοποιήσει το μιντιακό σύστημα για να σκηνοθετεί την εικόνα του μοναδικού ικανού. Κάθε δημόσια παρουσία του συνοδεύεται από εκδηλώσεις απαξίωσης και σιγά σιγά γίνεται όμηρος των εσωκομματικών αντιθέσεων που αναζητούν ικανοποίηση για να μην τον απειλήσουν.

Παρ’ όλα αυτά, στέκεται μπροστά στις κάμερες. Με αμηχανία κινούνται τα χέρια ανακατεύοντας το άγχος του. Γίνεται όλο και πιο κακός ηθοποιός του εαυτού του, φαίνεται να γελάει στις πιο δραματικές στιγμές. Παρ’ όλα αυτά, στέκει όρθιος και απειλεί ότι θα παραμείνει.

Αυτή την ώρα που η κοινωνία δίνει τη μάχη της επιβίωσης, στον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν τη δική τους μάχη, της ίντριγκας, των χαρακωμάτων και της επικράτησης σε

ένα κόμμα που σε λίγο θα έχει μόνο ηγεσία, για κάποιους ίσως αυτό να είναι το ζητούμενο. Το δόγμα «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» έχει καταντήσει πολιτικό ζητούμενο για όλους όσους δεν μπορούν να ελέγξουν το κόμμα ή να επιβάλουν ατζέντες. Η συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά δεν είναι ανακάλυψη των ημερών. Είναι χρόνια κατάσταση. Επιχειρείται να αποδοθεί άδικα στην κακοδαιμονία και τη μοίρα της Αριστεράς, σχετίζεται όμως με την πραγματικότητα και μόνο μ’ αυτήν.

Τα χρόνια τρέχουν και ο ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνεται όλο και ποιο πολύ από το ζητούμενο. Να γίνει ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό προοδευτικό πολιτικό κόμμα, ένα κόμμα υπερασπιστής των ανυπεράσπιστων.

Στο ΣΥΡΙΖΑ σπαταλήθηκε το πολιτικό κεφάλαιο όχι για να ερμηνεύσει τους λόγους που τον έφεραν στην κυβέρνηση το’15 το και να τους στηρίξει για να πάρει και την εξουσία, αλλά για να ανταπεξέλθει σε εσωτερικούς και εξωτερικούς συσχετισμούς. Ας φέρουμε στο μυαλό μας τον δήμαρχο που επιμένει να συμπεριφέρεται ως κλητήρας για να αποφύγει τη βάσανο, του να επεξεργάζεται θέσεις και να παράγει και να υλοποιεί πολιτική. «από δήμαρχος κλητήρας» λέει η λαϊκή σοφία.

Για να επιβιώσει χωρίς καμμιά αλλαγή σαν κλητήρας ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι ως δήμαρχος, που αυτή ήταν η λαϊκή εντολή, παρήγαγε και συμπεριφορές κλητήρα, διεκπεραίωσης της νομιμότητας.

Η ανακάλυψη της πολιτικής μετριοπάθειας και της «αστικής ευγένειας» δημιουργούσε το αίσθημα της ασφάλειας, η οποία ήταν και το καλύτερο άλλοθι για την αδράνεια που επικρατούσε. Δεν έπρεπε πλέον να λύσει προβλήματα της κοινωνίας, αλλά να είναι αρκετά μετριοπαθής ώστε να προσελκύσει τις κεντρώες μάζες που μπορούσαν να τον επαναφέρουν στην διακυβέρνηση.

Για να ισορροπήσει το καντάρι και στον αντίποδα της αδυναμία του να επιλύσει προβλήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε ένα εξαιρετικά ελκυστικό λεκτικό ακτιβισμό της διατύπωσης και καταγραφής, που συμπεριλάμβανε από τα δικαιώματα του μπαρμπουνιού του Ατλαντικού έως τα δικαιώματα των ανθρώπων της εποχής της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά με πολύ ιδιαίτερους όρους, που δεν καταλάβαινε κανένας. Για τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έγινε προσφιλής ο ρόλος του αναλυτή για κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, ήταν χιλιάδες φορές πιο βολική από τον ρόλο αυτού που πράττει πολιτικά κάθε μέρα και σε κάθε χώρο.

Μοιραία το κόμμα που έφερε στην διακυβέρνηση τον Αλέξη Τσίπρα μετατράπηκε σε κόμμα αναλυτών επί παντός επιστητού. Βολικό για κάποιους αλλά επιζήμιο. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το τρένο όχι γιατί δεν ήταν στην ώρα του στο σταθμό, αλλά γιατί περίμενε πίνοντας καφέ σε λάθος στάση.

Οι 6+6, οι Ομπρέλες, οι 57,οι αριστεροί προπάτορες και όλα τα σημερινά παράγωγα της διαλυτικής πρακτικής δεν είχαν καμία σχέση με τη δημοκρατία και την υπεράσπιση της «άλλης άποψης». Δεν απηχούσαν τίποτε, από την κουλτούρα της Αριστεράς. Ήταν παχιά ανικανότητα και φραξιονισμός που έσπρωξαν τα μέλη και τους ψηφοφόρους του στον ευφημισμό και την ανάθεση.

Το παράδοξο όμως είναι ότι παρά την ανικανότητα όσων εξέφραζαν το κόμμα, στην κοινωνική βάση υπήρχε, και ευτυχώς υπάρχει, κόσμος που θεωρούσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει την κοινωνία.

Αρχικώς να αποτρέψει τη λαίλαπα Μητσοτάκη και στη συνέχεια να κυβερνήσει με άλλους όρους. Μεγάλο τμήμα του κόσμου αυτού απογοητεύτηκε, απομακρύνθηκε από την πολιτική δραστηριότητα, που ως εκείνη την ώρα ήταν μέσα σε αυτούς που θα ζούσαν τις αλλαγές και κατέληξε να αποδεχτεί το μοιρολατρικό «όλοι ίδιοι είναι».

Σήμερα τα πράγματα είναι ποια πιο ξεκάθαρα. Ο Στέφανος Κασσελάκης ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε κι αυτός ορμητικά την έφοδό του στα θερινά ανάκτορα της εξουσίας και της κομματικής γραφειοκρατίας για να καταλήξει να απολογείται για την πισίνα του θερινού του σπιτιού. Η πολιτική κριτική που του γίνεται, δεν γεννιέται αποκλειστικά και μόνο από τις θέσεις του ή τις συμπεριφορές του, όπως υποστηρίζουν οι επικριτές του. Υπάρχει στο κόμμα ένα υπόγειο ρεύμα που τον πριονίζει με το πρόσχημα του πολιτικού του ελλείμματος, παλιά και αποτελεσματική τακτική η ιδεολογικοποίησης του κομματικού μικροσυμφέροντος. Στα κόμματα της αριστερά καλό είναι να μη λύνονται έτσι οι διαφορές, αλλά έτσι λύνονται, όπως αποδεικνύει η Ιστορία. Δεν έχει νόημα ούτε η ωραιοποίησή της ούτε η εξιδανίκευση των πρωταγωνιστών σε «κάτι το ωραίο».

Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πλέον ένα παιχνίδι εξουσίας. Το μέλλον της κοινωνίας, της υπεράσπισης των ανυπεράσπιστων, φαντάζει δευτερεύον. Το θέμα ηγεσίας το έβαλε ανοιχτά ο Παύλος Πολάκης, το γεγονός έχει ιδιαίτερη σημασία.

Για ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ ο Πολάκης έχει επιδείξει τη μαχητικότητα που απέφυγε το κόμμα και η ηγεσία του. Επιβίωσε από τη δολοφονία του χαρακτήρα του και ανακάμπτει, εκφράζοντας όπως φαίνεται σημαντικό τμήμα του κόμματος.

Η μαχητικότητα μπορεί να δώσει τη λύση στο πρόβλημα ΣΥΡΙΖΑ; Από μόνη της, χωρίς μόνιμα και ουσιαστικά πολιτικά στοιχεία, όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει πολύ σύντομα να ξανασυστηθεί στην κοινωνία. Αυτό είναι δύσκολο γιατί απαιτεί οργανωτική λειτουργία κόμματος και όχι λέσχης, ταυτόχρονα επεξεργασία πολιτικής και επιμονή στην μαχητική υπεράσπιση των αδύναμων και ανυπεράσπιστων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε νέα διάσπαση υπό προσωρινή αναστολή, Πότε θα ενεργοποιηθεί, από ότι φαίνεται ανάλογα με τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, στην φθινοπωρινή σύνοδος των απανταχού δυσαρεστημένων.

Ενώ η Ελλάδα καιγόταν και ο κόσμος γιουχάιζε τον Μητσοτάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ παρήγε και πάλι πρωτοσέλιδα εσωκομματικής σφαγής και δηλητηριώδους ίντριγκας. Τα ανώτερα πολιτικά του στελέχη έχουν μπερδέψει τον πολιτικό τους ρόλο με τον ρόλο αναλυτή τηλεοπτικού πάνελ.

Την ώρα που η κοινωνία δίνει τη μάχη της επιβίωσης, στον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν τη δική τους μάχη της ίντριγκας, των χαρακωμάτων και της επικράτησης σε ένα κόμμα που σε λίγο δεν θα υπάρχει, θα είναι μόνο στα χαρτιά του Άρειου Πάγου. Τελικά αυτό να είναι το ζητούμενο για κάποιους;

Αυτή την ώρα ο Παύλος Πολάκης διοχετεύει την μαχητικότητα στο «σκάνδαλο Λινού». Προφανώς είναι σοβαρό θέμα που πρέπει να εξεταστεί ως θέμα διαπλοκής, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί ένα ακόμη πεδίο εσωκομματικής μάχης. Μπορεί να ζητήσει τη διαγραφή της Αθηνάς Λινού δίνοντας τα στοιχεία που έχει στο κόμμα. Χαρακτηριστικό στοιχείο του καλού πολιτικού είναι να διαλέγει τις μάχες και να τις δίνεις αποτελεσματικά. Το γινάτι ή η βεντέτα δημιουργούν προσωπική ικανοποίηση αλλά όχι κόμμα.

Το γεγονός πως η λέξη «Μητσοτάκης» ξαναμπαίνει στο ίδιο σύνθημα με τη λέξη «κάθαρμα» δεν σημαίνει πως πρέπει να πολιτεύεσαι αποκαλώντας τον κάθαρμα ή λαδέμπορα. Εκτός αν το ζητούμενο δεν είναι η πολιτική με προοπτική αλλά τα likes.

Τα επίθετα και οι επιθετικοί προσδιορισμοί έχει αποδειχθεί πολιτικά αναποτελεσματικοί , μας έχουν κυβερνήσει τελικά όλα τα καθάρματα και δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα.

Αυτόν το ΣΥΡΙΖΑ θέλει ο Μητσοτάκης. Μοιραίο και άβουλο να ξύνει τις πληγές του

Πάντως καλό είναι να το γνωρίζουμε και να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι η κοινωνία συγχωράει λάθη, παραλείψεις και απρονοησίες που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Συγχωράει την απειρία του ή έστω την υποχώρηση από μεγάλους στόχους. Την κατάντια να δίνεις μάχη για την καρέκλα με βυζαντινισμούς και τακτικισμούς δεν τη συγχωράει ποτέ!

Να σταματήσουμε λοιπόν εδώ σύντροφοι, με ευκαιρία το Συνέδριο που έρχεται τον Οκτώβρη και να αδειάσουμε το βαρέλι με τα λύματα γιατί αν το αφήσουμε και συνεχίσουμε να το κουνάμε το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να επιπλεύσουν τα σκατά.


Παναγιώτης Κουμουνδούρος

Συντονιστής ΝΕ Λακωνίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ